„IDEAŁEM życia konsekrowanego jest upodobnienie się do Pana Jezusa i do Jego całkowitej ofiary z siebie. Cała formacja powinna zmierzać przede wszystkim do osiągniecia tego celu”.
św. Jan Paweł II, Vita consecrata, 65
Podstawowym celem formacji w Zgromadzeniu Sióstr Loretanek jest stopniowe przyswojenie sobie uczuć i myśli Chrystusa ku Ojcu, najwierniejsze naśladowanie Mistrza i upodobnienie się do Niego.
Niepowtarzalny rys duchowości Zgromadzenia, a więc i jego formacji, nadaje osoba i charyzmat Założyciela, bł. ks. Ignacego Kłopotowskiego. Ten wierny syn Kościoła za cel własnego działania, jak i Zgromadzenia, które założył, wyznaczył odpowiadanie na najpilniejsze potrzeby Kościoła. Sam dawał przykład poprzez niezwykle gorliwe i pionierskie zaangażowanie w życie ludzi ubogich materialnie i duchowo, oraz poprzez efektywną próbę stworzenia prasy katolickiej, która wobec ogromnego zalewu prasy bezbożnej, była kiedyś i jest obecnie naglącą potrzebą Kościoła.
„Sentire cum Ecclesia” – czuć z Kościołem to dziedzictwo, które zostawił swym duchowy córkom bł. ks. Ignacy Kłopotowski. Znajduje ono wyraz w formacji do apostolstwa w Zgromadzeniu.
Kolejnym charakterystycznym rysem formacji sióstr loretanek jest duchowość benedyktyńska z uwagi na przyjęcie Reguły św. Benedykta. A przebywanie i współtworzenie wspólnoty zakonnej staje się ważnym narzędziem formacyjnym. Benedyktyńskie „módl się i pracuj” podejmowane we wspólnocie zakonnej staje się ważnym narzędziem formacyjnym. Realizuje się to przez zwykłą codzienność sióstr, gdzie wszystko znajduje swe źródło i ostatecznie dąży do Liturgii, praca jest przeplatana gromadzeniem się wspólnoty na Oficjum. Realizujemy w ten sposób hasło Zgromadzenia: „Ut in omnibus glorificetur Deus” – aby we wszystkim Bóg był uwielbiony.
STOPNIE FORMACJI
Zgromadzenie w duchu podjętego ideału formuje siostry przez kolejne etapy.
- Poczynając od formacji wstępnej (kandydatura, postulat),
- poprzez dwuroczny nowicjat (będący głównym okresem formacji duchowej),
- następnie pięcioletni okres junioratu, czyli profesji czasowej składanej na rok i odnawianej przez kolejne pięć lat.
- Ostatni etap to formacja permanentna, trwająca do śmierci osoby konsekrowanej, gdyż przez całe życie podejmuje wysiłek współpracy z łaską, która tworzy w nas nowego człowieka.
Formacja zakonna zmierza do rozwoju ludzkiego i chrześcijańskiego osoby, rozwoju jej życia modlitwy, życia zanurzonego w Liturgii, życia we wspólnocie. Dzięki temu do owocnego podejmowania pracy apostolskiej.
Cały ten wysiłek musi być przeniknięty duchem wiary i ożywiany mocną więzią z Osobą Jezusa Chrystusa, co ma prowadzić do świadomego oddania swego życia – poznawszy jego ograniczenia – na służbę Kościołowi w tej konkretnej rodzinie zakonnej.
