Dlaczego młode dziewczęta decydują się na życie w Zgromadzeniu Sióstr Loretanek?
Pociągnięte łaską Ducha Świętego, odczytują w sercu zaproszenie do szczególnej więzi z Oblubieńcem duszy – Jezusem Chrystusem; rozpoznając właściwe dla siebie miejsce odpowiadają dążeniem do zjednoczenie się z NIM i swoim życiem oddają Bogu chwałę.
Każda siostra loretanka, żyjąc całym sercem w takim powołaniu, przyczynia się do wzrostu dobra wokół siebie, pomaga innym ludziom dostrzegać najważniejsze wartości: łaskę życia wiecznego, komunię z Kościołem, dar modlitwy, miłość i szacunek w rodzinach, pokój oraz jedność w życiu społecznym. Pragnieniem największym jest dla nich, „aby we wszystkich sferach życia Bóg był uwielbiony”.
Jak siostry loretanki wypełniają swoje powołanie na co dzień?
Tyle, ile jest sióstr Loretanek, tyle jest prac, zadań i sposobów służby Bogu w Kościele. Zgromadzenie powołane zostało jednak przede wszystkim do rozpowszechniania dobrych książek i prasy katolickiej, wykorzystywania wszelkich środków społecznego przekazu i form dialogu, aby współczesnego człowieka uczyć żyć Ewangelią.
Założyciel Zgromadzenia – ks. Ignacy Kłopotowski – mawiał: „Książka jest chlebem dla duszy”, a „gdzie kapłan nie ma możliwości dotarcia do ludzi, to katolicka książka będzie najlepszą tam kazalnicą”.
Siostry loretanki prowadzą przedszkola, świetlice dla biednych i zaniedbanych dzieci, uczą katechezy w szkołach. We wszystkich tych działaniach starają się kształtować właściwe postawy moralne dzieci i młodzieży. Pomagają w parafiach i zakrystiach. Spieszą z pomocą duchową i materialną ludziom potrzebującym, zwłaszcza ubogim, chorym i starszym. Prowadzą Dom Opieki Społecznej dla osób chorych na Alzhaimera. Odpowiadają na rodzące się aktualnie potrzeby Kościoła.
W tym wszystkim pragną życiem swoim ukazywać Jezusa i Bożą dobroć oraz żywą obecność i opiekę Matki Jezusa nad Kościołem. Siostry są kustoszkami sanktuarium maryjnego w Loretto (koło Wyszkowa), które korzeniami sięga czasów swego Ojca Założyciela. Prowadzą w tym miejscu spotkania z młodzieżą oraz dla różnych grup wiekowych rekolekcje, przyjmują pielgrzymów. Szerzą tam kult Matki Bożej.
CO POMAGA w tej apostolskiej wielości dzieł?
PLAN DNIA
Przede wszystkim siostrom towarzyszy Boża łaska, modlitwa osobista i wspólnotowa oraz powierzenie się działaniu woli Bożej. Realizuje się to przez wpisane w codzienny plan dnia – uczestnictwo w Ofierze Mszy Świętej, która jest centrum życia. Wspólna modlitwa Liturgią Godzin, Różaniec Święty, medytacja oraz rozważanie Pisma Świętego. Ewangelia jest pierwszą księgą, z której czerpią światło i radość do życia poświęconego Bogu. Dlatego najczęstszymi pozycjami w wydawnictwach loretanek są te o Słowie Bożym i wprowadzaniu go w życie. Powstają one we współpracy z ojcami zakonnymi, księżmi diecezjalnymi oraz osobami świeckimi.
REGUŁA i DUCHOWOŚĆ
Zgromadzenie Sióstr Loretanek opiera się na Regule Świętego Benedykta. W ich codzienności modlitwa przeplata się z trudem apostolskim poprzez niezłomną pracę przy maszynach i pracowniach, gdzie potrzeba często cierpliwości i wytrwałości. W ten sposób siostry wypełniają benedyktyńską misję w Kościele „Ora et labora”, czyli „Módl się i pracuj”. W drukarniach, introligatorniach, redakcjach i wszystkich innych miejscach pracy starają się uświęcać każdą godzinę i dzień pracy, wprowadzając klimat modlitwy i skupienia, miłości siostrzanej. Stanowią przez to rodzinę zgromadzoną w imię Pana, jak za czasów pierwszych chrześcijan. Siostry pragną wprowadzać w życie cechy podobne do życia Świętej Rodziny z Nazaretu, co też wpisuje się we wszystko to, co pisał św. Benedykt w swojej regule. A ponieważ jego reguła od początku do końca oparta jest na Ewangelii, to życie świętej Rodziny z Nazaretu jest doskonałym wzorem do naśladowania i wprowadzania w życie jej cnót. Rozważając Boże Słowo i adorując Pana w Najświętszym Sakramencie, chcemy przekazywać światu radosną wieść o Wcieleniu Syna Bożego i Jego Zmartwychwstaniu.
Żyją – jak wszystkie osoby konsekrowane – radami ewangelicznymi. Składane śluby: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa to droga wyrzeczenia fizycznego i duchowego, naśladowanie Chrystusa, który zostawił niezrównany przykład dążenia do świętości. Dziewczęta przyjęte do wspólnoty, po kilku miesiącach poznawania życia zakonnego, przystępują do postulatu, gdzie jeszcze bardziej poznają zadania i cele zgromadzenia i rozeznają swoją decyzję, czy pragną w taki sposób iść za Jezusem. Jeśli wyrażają kolejne „TAK”, przyjmowane są do nowicjatu, gdzie głębiej oddają się modlitwie i więzi z Chrystusem oraz służbie drugiemu człowiekowi. Gdy przejdą i ten etap pozytywnie, a miłość do Boga przynagla je do pełniejszego oddania życia Boskiemu Oblubieńcowi, składają wobec zgromadzenia i Kościoła śluby. Przez pierwsze lata na jeden rok (przez okres formacji w junioracie), aż w końcu na zawsze, w pełnej rezygnacji ze świata i w oddaniu się Kościołowi, na służbę Bogu i ludziom. Zgromadzenie Sióstr Loretanek posiada 14 domów zakonnych (w Polsce i zagranicą).
PATRONOWIE
Swoje powołanie zawierzają prowadzeniu łaski Bożej oraz opiece najmilszej orędowniczki przed Bogiem – Maryi, którą ufnie proszą o wytrwanie w powołaniu dla każdej siostry. Ona jest ich wzorem i wsparciem. Szczególne miejsce w życiu loretanek zajmuje św. Józef – OblubieniecNMP, którego pomocy często wzywają. Patronują im także św. Benedykt i jego siostra św. Scholastyka. Szczególne miejsce zajmuje oczywiście Ojciec Założyciel loretanek – ks. Ignacy Kłopotowski, który w 2005 roku został ogłoszony błogosławionym. Ponieważ sam im mówił, że „będzie pomagał z nieba”, teraz także jest ich orędownikiem przed Bogiem.
Adaptując słowa św. Pawła, że mając wokół siebie takie mnóstwo świadków, odłożywszy wszelki ciężar, [a przede wszystkim] grzech, który łatwo zwodzi, siostry loretanki podejmują wyzwanie, by wytrwale biec w wyznaczonych zawodach. Patrzą na Jezusa, który w wierze przewodzi i ją wydoskonala, oraz umacniają się słowami ks. Kłopotowskiego, że jeśli „do tej pory Bóg dopomógł – Bóg nadal dopomoże”. I niezmiennie ufają Bogu, że jeśli zechce, to przyśle nowe i święte powołania wspólnocie zakonnej powierzającej się Jego Miłosierdziu i Opatrzności…
