Błogosławiony ks. Ignacy Kłopotowski został wyniesiony do chwały ołtarzy 19 czerwca 2005 r. Żył w latach 1866-1931. Od dziecka wzrastał w atmosferze religijnej i patriotycznej. Kochał kapłaństwo i usiłował żarliwie głosić Chrystusa w posłudze duszpasterskiej, w zajęciu się najbiedniejszymi Lublina czy później Warszawy oraz poprzez apostolstwo drukowanego słowa Bożego. W roku 1920 założył Zgromadzenie Sióstr Loretanek. Był wielkim czcicielem Eucharystii i Matki Bożej.
Ks. Ignacy Kłopotowski urodził się 20 lipca 1866 r. w Korzeniówce (w parafii Drohiczyn, w ówczesnej guberni grodzieńskiej). Kształcił się w gimnazjum klasycznym w Siedlcach.
W roku 1883 wstąpił do Seminarium Duchownego w Lublinie. Jako alumn czwartego kursu został wysłany na dalsze studia do Rzymskokatolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu, którą ukończył ze stopniem magistra teologii. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 lipca 1891 r. w katedrze lubelskiej z rąk bp. Franciszka Jaczewskiego.
POSŁUGA W LUBLINIE
Po święceniach objął obowiązki wikariusza parafii Nawrócenia Świętego Pawła w Lublinie. W roku 1892 otrzymał także nominację na kapelana szpitala św. Wincentego a Paulo oraz profesora Seminarium Duchownego, gdzie przez 14 lat prowadził wykłady z Pisma Świętego, katechetyki, kaznodziejstwa, teologii moralnej i prawa kanonicznego. Drugą placówką jego kapłańskiej posługi był wikariat katedralny (1892-1894). Następnie pełnił obowiązki rektora kościoła podominikańskiego św. Stanisława Biskupa i Męczennika.
Codzienna praca duszpasterska zetknęła młodego kapłana z nędzą moralną i materialną, bezrobociem, sieroctwem, ciemnotą i zacofaniem, w jakich żyła znaczna część ówczesnego społeczeństwa pod zaborem rosyjskim. Wiedziony głęboką wrażliwością na potrzeby ludzi oraz szczególnym uczuciem wdzięczności wobec Boga za dar kapłaństwa, założył wówczas szereg instytucji dobroczynnych: Lubelski Dom Zarobkowy, szkołę rzemieślniczą, Przytułek św. Antoniego dla upadłych moralnie kobiet, sierocińce w Lublinie, w Jacku k. Lubartowa i Opolu Lubelskim oraz domy dla starców na Sierakowszczyźnie i Wiktorynie. Jako rektor kościoła Świętego Stanisława udzielał pomocy unitom. Był też inicjatorem założenia sieci szkół wiejskich w dobrach Jana i Marii Kleniewskich (przy pomocy bezhabitowego Zgromadzenia Sióstr Służek Niepokalanej z Mariówki), za co spotkały go represje ze strony władz rosyjskich. Nie umiał jednak pozostawać biernym wobec ludzkich potrzeb i usiłował im zawsze zaradzić. O środki na utrzymanie swoich dzieł starał się sam, pobudzając do ofiarności zamożniejszych, a w razie potrzeby osobiście kwestował z wózkiem po ulicach Lublina. Z czasem przekazywał powołane przez siebie placówki zgromadzeniom zakonnym, które bardzo cenił za poświęcenie i darzył pełnym zaufaniem.
Kierowany pragnieniem niesienia pomocy duchowej, religijnej i kulturalnej już w pierwszych latach kapłaństwa wydawał modlitewniki i broszury o treści religijnej. Po ukazie tolerancyjnym cara Mikołaja II z 1905 r. zaczął wydawać dziennik „Polak-Katolik”, tygodnik „Posiew” i miesięcznik „Dobra Służąca”. Poprzez swe wydawnictwa, skierowane do najszerszego kręgu czytelników, zwłaszcza do wsi i biedoty miejskiej, chciał podnieść znajomość podstawowych prawd wiary i zasad moralności chrześcijańskiej wśród najbardziej zaniedbanych, umacniać ducha religijnego i patriotycznego, aby zachować te najbiedniejsze warstwy społeczeństwa dla polskości i katolicyzmu. Hasłem przewodnim jego czasopism było zdanie: „Z Bogiem i Narodem”, zaczerpnięte z pism Piotra Skargi.
Ks. Ignacy Kłopotowski doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że zasięg oddziaływania duszpasterskiego nawet najgorliwszych kapłanów jest zawsze ograniczony; dostrzegał zarazem potęgę wpływu słowa drukowanego i powtarzał za bp. mogunckim W. Kettelerem, że „gdyby św. Paweł żył obecnie, byłby dziennikarzem”. Jego publicystyczna i wydawnicza działalność była swoistym odpowiednikiem i przedłużeniem ówczesnego ruchu masowych rekolekcji parafialnych oraz misji.
DZIAŁALNOŚĆ I DUSZPASTERSTWO W WARSZAWIE
W 1908 r. przeniósł się z działalnością wydawniczą do Warszawy, aby ją rozwinąć na szerszą skalę. Obok pism zainicjowanych w Lublinie rozpoczął wydawanie miesięcznika „Kółko Różańcowe” i pisemka dla dzieci „Anioł Stróż”. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wznowił i redagował „Przegląd Katolicki”, a pod koniec życia podjął inicjatywę wydawania miesięcznika „Głos Kapłański”. W dalszym ciągu wydawał i rozpowszechniał setki tysięcy broszur i modlitewników. Mimo kłopotów z cenzurą, trudności finansowych i krytyki ze strony prasy liberalnej trwał wiernie przy tej formie apostolstwa. W trudnym okresie kryzysu gospodarczego podtrzymywała go życzliwa zachęta nuncjusza apostolskiego Achillesa Ratti. Także kard. Aleksander Kakowski z wielką życzliwością popierał pracę wydawniczą ks. Kłopotowskiego i powierzał mu różne odpowiedzialne stanowiska: rektora kościoła św. Floriana na Pradze, dziekana praskiego, kanonika gremialnego kapituły warszawskiej.
Aby zapewnić ciągłość zapoczątkowanej przez siebie akcji apostolskiej poprzez słowo drukowane, w 1920 r. założył Zgromadzenie Sióstr Loretanek. W 1928 r. założył Loretto, ośrodek kolonijny dla biednych dzieci oraz kobiet w podeszłym wieku (dziś Loretto to przede wszystkim wspaniałe sanktuarium Matki Bożej Loretańskiej).
Po przeniesieniu do stolicy nie zaprzestał działalności na rzecz opuszczonych i biednych. Popierał w prasie, a także własną ofiarnością, Towarzystwo Św. Wincentego a Paulo. Współpracował z Siostrami Miłosierdzia. Organizował bezpłatne kuchnie, kolonie i ochronki dla biednych dzieci, zakłady dla staruszek. Od początku do tych akcji włączył siostry loretanki. Za jego staraniem po I wojnie światowej część placówek dobroczynnych na warszawskiej Pradze objęły siostry albertynki i bracia albertyni. Według relacji osób, które go znały, ks. Kłopotowski był „prawdziwym ojcem, opiekunem sierot”.
NARODZINY DLA NIEBA
Zmarł w Warszawie 7 września 1931 r., w wigilię święta Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, którą czcił i kochał. Ostatnią Mszę Świętą swego życia odprawił w dniu śmierci przy Jej ołtarzu w kościele św. Floriana. Pogrzeb Błogosławionego odbył się 10 września i zgromadził liczne rzesze wiernych, którzy go szanowali i kochali, dając temu wyraz przez czuwanie przy trumnie. Pochowany został w Warszawie, w katakumbach cmentarza powązkowskiego. W pierwszą rocznicę śmierci staraniem sióstr loretanek ciało Błogosławionego zostało przeniesione i złożone ze czcią w przygotowanym grobowcu na cmentarzu w Loretto. Następnie w 2000 r. przeprowadzono ekshumację i dobrze zachowane szczątki umieszczono w Sanktuarium Matki Bożej Loretańskiej.
Proces beatyfikacyjny ks. Ignacego rozpoczął się w 1988 r. 19 czerwca 2005 r. odbyła się w Warszawie podczas Krajowego Kongresu Eucharystycznego uroczystość beatyfikacyjna.
Szczegółowy opis posługi bł. ks. Ignacego Kłopotowskiego w okresie lubelskim oraz warszawskim można znaleźć w Kalendarium życia Księdza Ignacego Kłopotowskiego
