„(…) Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego”. (Mk 12,32n)
Ten żyje sprawiedliwie i święcie, kto umie oceniać rzeczy właściwie. Ten właśnie umie kochać w sposób uporządkowany. Nie kocha tego, czego kochać nie należy. Kocha to, co należy kochać. Nie kocha bardziej tego, co należy mniej kochać, albo nie kocha w sposób równy tego, co mniej lub więcej kochać należy. Wreszcie nie kocha mniej lub więcej tego, co w różny sposób należy kochać. Każdego więc grzesznika nie należy kochać jako grzesznika, ale każdego człowieka jako człowieka należy kochać ze względu na Boga; Boga natomiast ze względu na Niego samego. Spośród tych wszystkich, którzy z nami mogą cieszyć się Bogiem, miłujemy niektórych, którym sami pomagamy; niektórych, którzy nam pomagają; niektórych, których pomocy my potrzebujemy, a zarazem ich potrzebom mamy zaradzać; a niektórych, którym my sami nic pożytecznego nie przynosimy, ani też nie czekamy, że oni nam coś przyniosą. Powinniśmy jednak pragnąć, by wszyscy razem z nami miłowali Boga i aby wszystko – czy to pomoc, którą bliźniemu okazujemy, czy też którą nam okazują – było skierowane ku temu jedynemu celowi.
św. Augustyn (+430)
źródło: opr. Ks. Marek Starowieyski „Karmię was tym, czym sam żyję” Ojcowie żywi II, str. 393, 1979.
